De stad en de natuur. Twee belangrijke onderwerpen. Twee compleet verschillende energieën. Die van de stad trilt, zindert, flakkert. Die van de natuur is verstild, sereen en kabbelend. Maar Jan Pieter Foppen doet met beide onderwerpen hetzelfde. “Ik breng je erheen en dompel je erin onder. Ik pak bij je kin en laat het je zien. Onontkoombaar. Tot je gaat kijken en genieten.”

Als hij ‘aan de oplader moet’, gaat Jan Pieter naar zijn huis in Frankrijk. Een plek in de Bourgogne waar niks verandert. En dat is goed voor zijn trage ziel. Hij is er zeker tien weken per jaar en werkt er dagelijks op zolder. Hier is hij zijn contemplatieve kant tegengekomen. De kant die de rustgevendheid en sereniteit van de natuur kan waarderen. Je proeft het eeuwige en de tijd. Je levensstroom wordt kabbelend, je neemt de tijd om te voelen. Bij jezelf te blijven. Te mijmeren, te dagdromen. En loze momenten te beleven. Misschien is juist zijn Franse werk een reactie op het vluchtige van vandaag de dag. En biedt het ’t broodnodige tegenwicht.